Zo aan het einde van dat seizoen waarin we de teugels
wat meer hebben laten vieren met eten en drinken (zo gaat dat toch met de
meesten, in de zomer?), acht ik de tijd rijp voor een belerende toon. Je bent
dus gewaarschuwd.
Wat is het geval? Ik hoor en zie regelmatig mensen die
roepen dat ze het eigenlijk anders moeten/willen doen in hun voedingspatroon,
maar die toch de echte stap niet zetten. Omdat het allemaal ‘zo lekker is’. Of
– in mijn ogen - erger nog, mensen die beweren dat ze ‘gelukkig’ alles kunnen
eten omdat ze nergens last van hebben.
Laat ik nu eens lekker generaliseren door te zeggen
dat de eerste categorie te maken heeft met een zelf opgelegde afhankelijkheid
van ‘verkeerde’ voeding. En met het idee dat je gelukkig wordt van een gebakje.
Waarom weten we immers allemaal dat je een hond geen Monatoetje moet geven
omdat dat zijn organen verzwakt, maar stoppen we datzelfde toetje met veel
liefde in onze eigen mond?
De tweede categorie mensen zijn volgens mij vooral degenen
die moeite hebben met in de spiegel kijken. Want wat is ‘nergens last van hebben’? Ik zie bij deze
groep altijd wel gezondheidsaspecten (fysiek of psychisch) die aandacht
verdienen en daarmee ook de juiste voeding. Zoals ik al zei, niet alleen je lichaam
heeft baat bij een goede verzorging, dat geldt ook voor je psyche. Angsten,
depressie, onrustgevoelens, onzekerheid en besluiteloosheid zijn zaken die
kunnen worden beïnvloed door over te gaan op een natuurlijke voeding.
Bovendien: het feit dat je nu niet ziek bent, wil niet
zeggen dat je door het blijven eten van ongezonde voeding de boel ook gezond
houdt.
En daar is dan het beeld van de struisvogel: we willen
het junkfood maar niet loslaten, en stoppen onze kop lekker diep in het zand.
Hiermee ben ik aan het einde gekomen van mijn preek.
Je mag ermee doen wat je wilt, maar ik hoop natuurlijk dat het je aanzet tot
een eerlijke blik in de spiegel. Amen.
